Β  Ρ  Α  Β  Ε  Ι  Α

 –Βραβείο Ποίησης:   

 Μ Π Ο Υ Ρ Ι Τ Σ Α – Μ Ο Υ Ζ Α Κ Η    Ε Λ Ε Ν Η

Τίτλος:    ΕΙΔΑ ΜΑΝΕΣ

 Είδα Μάνες πολλές, στη ζωή µου καλές.

Και σοφές και απλές. Μαγικές, µυθικές,

ηρωικές, τραγικές. χαρωπές ,σκυθρωπές,

τρυφερές, φοβερές, δρoσερές, φλογερές!

Είδα Μάνες!

Του κόπου, του µόχθου.

Να γεννούν τα παιδιά, µε σφιγµένη καρδιά

της αγάπης του πόθου …

Είδα Μάνες!

Να τραβούν στη ζωή, στον αγώνα, στις µάχες.

Να γεννούν τα παιδιά στους αγρούς, στο λιοστάσι,

σε καλύβες σε ράχες.

Να βογκούν γοερά και να κόβουν βουβά,

τον οµφάλιο λώρο, µονάχες!

Είδα Μάνες πολλές! Προδοµένες, δειλές.

Να γεννούν σιωπηλές και να πνίγουν τον πόνο

σε σπιτίσιο κρεβάτι,

είδα κι ‘ άλλες που λες, να γεννούν σαν Θεές,

σε λαµπρό φιλντισένιο παλάτι!

Μα είχαν ένα κοινό: Σαν κρινάκι αγνό,

όλες φέρναν στον κόσµο απ’ τον ίδιο το δρόµο,

του Θεού µονοπάτι,

το γλυκό τους παιδί, µυρωµένo κλαδί!

Μια ζωή ροδαλή, τρυφερή κι απαλή,

απ’ αγάπη γεµάτη!

Είναι τόση η χαρά, που Αγγέλων φτερά,

σου δονούν της καρδιάς τις καµπάνες!

Κι’ είχαν κι άλλο κοινό: Μεγαλείο τρανό!

Ήταν όλες τους Μάνες.

 

ψευδώνυμο συμμετοχής:  «Αύρα»

 

-Βραβείο Ποίησης:    

Μ Ε Λ Ι Τ Α Σ     Χ Α Ρ Ι Σ

Τίτλος:     ΤΑ   ΠΑΙΔΙΑ

Είναι κάτι παιδιά που ξεγέλασαν

τ’ ουρανού τους φρουρούς και τους νόμους

οι γονείς τους μια μέρα δεν γέλασαν

κουβαλάνε φορτία στους ώμους.

Δεν θα παίξουν ποτέ τους στο διάλειμμα

δεν θα τρέξουν ποτέ στις πλατείες

η ψυχή τους δεν βρίσκει κατάλυμα

μήτε ο νους στοργικές πολιτείες

Δέντρα άφυλλα μες΄ τον χειμώνα τους

με το βλέμμα στραμμένο στη νύχτα

κατεβαίνουν στην άβυσσο μόνα τους

κι από μας ούτε μια καληνύχτα.

Η σιγή τους απόρρητο μήνυμα

οι κραυγές τους ατέρμονες πόθοι

μια ζωή διψασμένο προσκύνημα

στο φιλί που ποτέ δεν εδόθη.

Κάποιοι λένε πως είναι εξάγγελοι

των δεινών που το μέλλον τυλίγουν

κι άλλοι πάλι απρόσκλητοι άγγελοι

που πληγές συραμμένες ανοίγουν.

Είναι κάτι παιδιά που ζαλίζονται

στην παράφορη δίνη τ’ ανέμου

που με κάνουν καθώς στροβιλίζονται

ν’ αμφιβάλλω για σένα Θεέ μου.

ψευδώνυμο συμμετοχής:       «Απόλλων»

 

 

 ΕΠΑΙΝΟΙ 

 

 Έπαινος Ποίησης:    

 Π Ι Τ Σ Ε Λ Α Σ        Π Α Ν Α Γ Ι Ω Τ Η Σ

Τίτλος:    ΕΣΥ  ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ

Με το καπέλο σκιάζεις τον ήλιο

Ταξιδεύεις σαν να µην υπάρχει θάλασσα

Σα να µην κινείται ο ουρανός

Εσύ ταξιδεύεις µε τα νερά που βουλιάζουν

Πίσω από του φεγγαριού το φώς

Με το σχήµα τα νησιά της γραµµής που µένουν άφαντα

Έως την βροχή που µας  προσδιορίζει

Το σχήμα του ονείρου

ψευδώνυμο συμμετοχής:   Γαλάζιος ουρανός»

 

Έπαινος Ποίησης :        

 Σ Α Ν Τ Η      Μ Α Ρ Ι Α

Τίτλος:    ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΟΥ

Στων πόλων το έξαρμα εμφανίστηκαν

ιαχες χιλιετηρίδων κι αιώνων.

Σε αλαβάστρινα εδώλια χειροπόδαρα μ’ έθεσαν

με αναλγησία και οίηση παραμονή των βαίων

οι αλλοτινοί φίλοι, οι άσπονδοι εχθροί

αυτοί που το αζιμούθιο των Δελφών προσκυνούσαν

και το Παρμενίδειο ον οικειοποιούντο.

Αυτοί που των βράχων μου τ’ αγάλματα άδουν

ως προπατόρων τους σπάργανα

τι εγώ τους εδίδαξα αρετή και αγάπη.

Οι αλλοτινοί… φίλοι!

Το πολύπαθο σώμα μου

το κατέστρεψαν με ξίφη και λόγχες.

Οι αειφανείς τα ουρανού βυθίστηκαν

στην οιμωγή των Παθών του Κυρίου.

Σμύρνη, Σινώπη, Χειμάρα, Αττάλεια, Σωζόπολις

Αμετανόητοι οι όμοροι οι εχθροί

αποστρέφονται την ανάσταση

της  Πάφου και της Αμμόχωστου.

Ναι … πολλάκις μ’ ελάβωσαν και πλειστάκις

το υποχθόνιο της υποκρισίας τους γεύτηκα.

Εξασθενίζει των προπατόρων η στίλβη.

Ως πότε θα αψιμαχεί το Αιγαίο;

Ως πότε οι κίονες θα κρατούν

τους ρυθμούς των θαυμάτων;

Πρωτοπόροι και επιλήσμονες

αυτοί που γαλούχησα, τη θανή μου επιδιώκουν.

ψευδώνυμο συμμετοχής:     «Ταξιδευτής στους αιώνες»

 

 

Έπαινος Ποίησης:    

Σ Α Ν Τ Η Σ    Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ

  Τίτλος:    ΚΙ ΑΝ ΕΣΥ ΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙΣ

Κι αν εσύ µε ξεχάσεις αγαπηµένη µου Μούσα

γιατί δε θα έχεις αντέξει

τον ακροβολισµό των ανθρώπων

στον ακροτελεύτιο στίχο απ’ το µεθυσµένο µας ποίηµα

υπάρχουν κάτι εξαγνισµένες εικόνες

κάτι φωταγωγηµένες φωτογραφίες

να αποτυπώνουν βήµα-βήµα

το χορό της Νεφέλης, στη νήσο των ηφαιστείων.

Κι αν εσύ µε ξεχάσεις, υπάρχει η Άνοιξη

να µου φέρνει χλωρό ακόµα το γέλιο σου

υπάρχουν τα Καλοκαίρια να µε τυλίγουν

του κορµιού σου τα φύκια

όταν γλιστράει ο ήλιος πάνω στους όρµους σου

κι ακούγονται οι στεναγµοί των αλκυονίδων.

Πάντα υπάρχει µια Ανάσταση που οι ποιητές

δε θα «νίπτουν τας χείρας τους» να αποποιηθούν την αλήθεια.

Ποιος θα µπορούσε να αλλάξει

την επαλληλία των κύκλων µας

όταν εγώ σε αναζητάω βαθιά κι εσύ αναδύεσαι πλάι µου

και ξυπνάς µ’ έναν ψίθυρο τον πόθο των Καρυάτιδων!

Κι αν εσύ µε ξεχάσεις, βρεφοκρατούσα της Μοίρας µου

είµαι εδώ και σε περιµένω

ερηµίτης και όσιος, κονταροχτυπώντας

το άγριο κύµα µου.

Το ξέρεις, µόνο εσύ υπάρχεις για µένα

κι ας µε καταδικάζουν οι γύρω.

Μη σε νοιάζει κι αν κουβαλήσουµε

όλο το σύννεφο της βροντής.

Εµείς, στίχο-στίχο θα βρούµε το αντίσκηνο του θεού

στις φυλλωσιές του Παράδεισου!

ψευδώνυμο συμμετοχής:      «Ηρακλειώτης»

 

Έπαινος Ποίησης:    

 Σ Τ Ο Υ Μ Π Ο Σ      Ν Ι Κ Ο Σ

Τίτλος:    ΑΠΟΓΕΥΜΑ

Ήταν αλήθεια όνειρο. Όνειρο μαγεμένο.

Του ήλιου η δύση χρύσιζε , τα μαύρα σου μαλλιά.

Και τ΄αεράκι απαλό, πρόσχαρο, μυρωμένο

χαδιάρικα μας έστελνε απ΄ την πλαγιά φιλιά.

Κάποια φλογέρα μαγική, κι απ΄το βουνό – ομάδι –

βελάσματα χαρούμενα από τη λαγκαδιά.

Και τ΄απαλό το φως, της νύχτας το υφάδι

έπεφτε και μας τύλιγε στα πέπλα του αργά.

Το πρώτο αστέρι φάνηκε στο διάφανο ουρανό.

Δέστο πως λάμπει αγάπη μου τι δυνατά φωτίζει.

Το φεγγαράκι πρόβαλε δειλά απ΄το βουνό.

Αχνοφωτά κι ολόγυρα φως ασημί σκορπίζει.

ψευδώνυμο συμμετοχής:    «Νοσταλγός»

 

Έπαινος Ποίησης:

Χ Α Λ Κ Ι Α Δ Α Κ Η–Π Α Π Α Δ Η Μ Η Τ Ρ Ι Ο Υ  Ε Υ Α

Τίτλος:    Η  ΟΔΥΣΣΕΙΑ  ΤΟΥ  ΕΡΩΤΑ  (ΤΡΙΛΟΓΙΑ)

 Με ένδυµα επίσηµο – νυχτερινής συµφωνίας µαέστρος ­-

Έρωτα, µες απ’ το φεγγαρόφωτο ξεπρόβαλες.

Στων αστεριών κινήθηκες τις διαδροµές παίζοντας το κρυφτό.

Πρώτη κρυψώνα, ένα νεφέλωµα καρδιόσχηµο.

Όµως … σε ψάχναν οι Θεοί.

Βαριά η ανάσα σου το διέλυσε, κι’ ύστερα φάνηκες ως ήσουν’

µε το πουκάµισο ξεκούµπωτο – λευκό φτερό στον άνεµο ­-

που ένας ζηλιάρης  Αίολος λευτέρωσε.

Και πεθύµησανε, Έρωτα, οι Θεοί…

στις διαδροµές – τις µαίανδρες – να περπατήσουνε

σ’ αυτές, που’ χες εσύ πρώτος χαράξει.

Κι’ απ’ άστρο σ’ άστρο τα πατήµατα σου ακολουθώντας,

το πιο όµορφο κοµµάτι τ’ ουρανού

– µ’ όλα τα νεφελώµατα – στο κλέψανε.

Εσύ, φτερό στον άνεµο – γέννηµα τ’ ουρανού – πώς ν’ αντιδράσεις;

Τις διαδροµές – τις µαίανδρες – τις θέλανε οι Θεοί δικές τους.

Τ’ουρανού µετανάστης  πια, έρωτα,

απ’ τ’ αστέρια, στη γη κατεβαίνεις.

Κι απ’ τα χείλη σου κάποιο παράπονο ­-

προσευχή, στα ουράνια στέλνεις.

Η χαµένη πατρίδα σε σκέπει.

Στάλες – δάκρυα στέλνει σαν βλέπει

πως.. αντί στης σελήνης την κλίνη,

σ’ αγκαλιάς φυλακή έχεις µείνει.

Μα… αν κάποτε γυρίσεις στη πατρίδα σου την πρώτη

Έρωτα, ψάχνοντας τη δική σου Πηνελόπη…ΜΑΘΕ:

Δεν είν’ αυτό που την τροµάζει ένας µνηστήρας…

Το πρόσταγµα είναι: το σκληρό· της µοίρας.

Ιστό υφαίνει και ξυφαίνει πάντα η σκέψη.

Ποιος τα πετάγµατα του νου µπορεί ν’ αντέξει;

Αν κάποτε γυρίσεις στη πατρίδα σου την πρώτη Έρωτα,

ΘΥΜΗΣΟΥ: Την αλήθεια σου προσµένει η Πηνελόπη.

ψευδώνυμο συμμετοχής:    «Ελπιδοφόρος»

 

Έπαινος Ποίησης:    

Κ Α Ρ Α Φ Υ Λ Λ Η     Δ Η Μ Η Τ Ρ Α

Τίτλος:    ΟΜΕΡΤΑ

Σκιούλα μου πολύχρωμη, ανατρεπτική

καθόλου δεν μοιάζεις σαν γκρίζος διώκτης

στον ήλιο ορκίστηκες να μου είσαι πιστή

να μη με προδώσεις.

Ντουέτο παλιάτσων στην ίδια σκηνή

ποτέ δεν μ’ αφήνεις στα φώτα μονάχη

μαζί μου θα χάσεις μια μέρα και συ

την άνιση μάχη.

ψευδώνυμο συμμετοχής:      «Καρτ Ποστάλ»

 

Τ Ι Μ Η Τ Ι Κ Ε Σ   Δ Ι Α Κ Ρ Ι Σ Ε Ι Σ

(κατά αλφαβητική σειρά)

ΑΛΑΜΠΟΡΙΝΟΥ  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ:  «Αναβάτης στη σέλα του ανέμου»

 ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ – ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ  ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ:  «Της  ύπαρξής μου  ελπίδα»

 ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:   «Σπυρί –    Σπυρί»

 ΓΚΕΚΑ  ΕΣΜΕΡΑΛΔΑ:  «Νιότη  φυλαχτό  μου»

 ΔΑΜΙΑΝΑΚΟΥ  ΑΓΓΕΛΙΚΗ:  «Θρυμματίστηκε»

ΚΑΓΙΑΝΝΗ  ΓΕΣΘΗΜΑΝΗ:  «Άντεξε»

 ΚΑΠΑΡΔΕΛΗ  ΕΥΤΥΧΙΑ:  «Στην  πέτρα ρίζωσα»

 ΚΑΡΔΑΡΑ  ΜΑΡΙΑ:  «Ερωτικό»

 ΚΑΤΣΑΡΟΛΗΣ  ΙΩΑΝΝΗΣ: «Αντίο»

 ΚΟΤΣΙΔΟΥ  ΛΑΜΠΡΙΝΗ:  «Τα πουλιά»

 ΛΟΥΚΑΡΕΑΣ  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: «Ένα χαμόγελο, μια  καλημέρα»

 ΛΥΜΠΕΡΗ  ΑΦΡΟΔΙΤΗ:  «Άκαρπη προσπάθεια»

 ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ  ΓΙΩΡΓΟΣ:  «Το γιασεμί»

 ΟΡΝΣΤΑΙΝ  ΑΓΓΕΛΙΚΗ – ΒΙΛΕΛΜΙΝΗ:  «Συγγνώμη»

 ΠΑΠΟΥΤΣΗΣ  ΣΤΑΥΡΟΣ – ΘΕΟΔΩΡΟΣ : «Στο  βασίλειο  των  συγκινήσεων»

ΣΑΓΡΗ   ΓΕΩΡΓΙΑ:   «Χειμωνιάτικη άνοιξη»

ΣΑΜΑΡΤΖΗ – ΜΠΕΡΑΤΙΝΟΥ  ΚΑΙΤΗ:  «Δελφοί   προσκυνητάρι   θαυμασμού»

ΣΙΤΤΑ  – ΜΑΝΙΑΤΗ   ΕΛΠΙΔΑ:  «Φως»

ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ  ΔΗΜΗΤΡΗΣ:  «Στη  θεά  του  γαλάζιου»