ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΗΣ ΑΛΕΚΟΣ (1921 – 2014)

Γεννήθηκε στον Πειραιά, το 1921. Το πατρικό του σπίτι βρισκόταν στην οδό Θεάτρου, στο Πασαλιμάνι και από πολύ μικρός, μόλις 16 ετών, ασχολήθηκε με το θέατρο και την πνευματική δημιουργία ενώ σπούδασε στις δραματικές σχολές του Πειραϊκού Συνδέσμου και του Εθνικού Ωδείου Αθηνών. Στο θέατρο πρωτοεμφανίστηκε το 1937, το 1939 πήρε την άδεια γενικού ηθοποιού και έκτοτε σταδιοδρόμησε ως ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας και θιασάρχης μέχρι το 1975.

Το θέατρο του πατέρα του, το “Κεντρικόν”, βρισκόταν επί της σημερινής λεωφόρου Γρηγορίου Λαμπράκη και Σωτήρος Διός – εκεί όπου σήμερα βρίσκεται μια μικρή πλατεία, έναντι του παλαιού ΥΕΝ – στο Πασαλιμάνι. Ο ίδιος αναφέρει σχετικά: “[…] …Μικρό παιδί στο Πασαλιμάνι, όταν δεν είχανε πρόβα οι θεατρίνοι στο Κεντρικόν, μετά το μεσημέρι κι ενώ στη θεατρική αίθουσα βασίλευε απόλυτη ησυχία, πήγαινα κι έκανα περιοδεία στη σκηνή. Ήταν ο φανταστικός μου κόσμος, το παραμύθι που μου έλειπε, γιατί η γιαγιά μου ήταν απασχολημένη με τα γεύματα των πλουσίων, σαν πρώτη μαγείρισσα που υπήρξε, του τότε παλιού Πειραιά. Πήγαινα λοιπόν στα καμαρίνια και χάζευα. Εκεί είχανε κρεμασμένα τα φορέματα τους οι θεατρίνες… Τα καμαρίνια ανέδυαν μια ιδιάζουσα μυρουδιά! Των ανδρών μύριζε αιθέρα, που ήταν από τα συστατικά για να φτιάχνουν την κόλλα που κολλούσαν τους ταπέδες (μουστάκι-γένια) στα μούτρα τους. Των γυναικών πάλι, είχαν μια αλλόκοτη μυρουδιά που μ’ ερέθιζε. Ένιωθες πως ετούτο το μικρό δωμάτιο, δεν είχε καμιά ομοιότητα με το παιδικό σου δωμάτιο… Αυτό το επάγγελμα του θεατρίνου, δεν έμοιαζε καθόλου με τ’ άλλα. Είχε μια ξεχωριστή μαγεία λες κι είχε βγει από το όνειρο… […]”

Αξίζει να αναφέρουμε επιγραμματικά πως το θέατρο “Κεντρικόν” στο Πασ(σ)αλιμάνι, με το χαρακτηριστικό χωμάτινο δάπεδο, προτού αγοραστεί από τον πατέρα του Αλέκου, τον Στέφανο Χρυσοστομίδη, ονομαζόταν “Απόλλων” και ανέβαζε παραστάσεις κωμωδίας και παντομίμας με επικεφαλής τον Μπαλαφάρα και τον Κανέλλο.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, η οικογένεια Χρυσοστομίδη “μετακομίζει” στο Κερατσίνι του μεσοπολέμου, έναν τόπο γεμάτο παράγκες και χωματόδρομους, από το νεκροταφείο μέχρι και την Αμφιάλη. Στη σημερινή πλατεία Λαού, λοιπόν, ο Στέφανος Χρυσοστομίδης “έστησε” ένα πρωτοποριακό για την εποχή θέατρο χιλίων καθισμάτων, το “Θέατρο Χρυσοστομίδη”, το οποίο λειτούργησε για 40 χρόνια αρχικά υπό τον ίδιο και έπειτα υπό τον Αλέκο Χρυσοστομίδη, μέχρι το 1968. Από το εν λόγω θέατρο παρέλασαν μια μεγάλη σειρά γνωστών και μη Ελλήνων ηθοποιών (ενδεικτικά αναφέρουμε τον Κατράκη, τις αδελφές Καλουτά, τη Μάρθα Καραγιάννη κ.α.).

Ο Αλέκος Χρυσοστομίδης, πέραν του θεάτρου ασχολήθηκε με την ποίηση και την λογοτεχνία. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και επίτιμος πρόεδρος της Εταιρίας Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά, μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Φιλολογικής Στέγης Πειραιά, της Εταιρείας Λογοτεχνών και Επιστημών Κερατσινίου και αρκετών ακόμη σωματείων και οργανώσεων. Εξέδωσε και κυκλοφόρησε περί τα 25 βιβλία, ποιητικές και πεζογραφικές ανθολογίες, στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό (σε μετάφραση) ενώ είχε τιμηθεί με πολλές διακρίσεις και βραβεία για το έργο του. 

Επιγραμματικά, ορισμένα από τα έργα του είναι τα κάτωθι: “Λεύτερος στίχος” (ποιητική συλλογή, 1944), “Ενώ ξημερώνει” (ποιητική συλλογή, 1944), “Στους ήχους της λύρας” (ποιητική συλλογή, 1946), “Φθόγγοι” (ποιητική συλλογή, 1965), “Άγχος” (ποιητική συλλογή, 1966), “Ροδοστάλες” (ποιητική συλλογή, 1971), “Διέξοδος” (ποιητική συλλογή, 1974), “Τα χαμόγελα” (πεζό, 1975), “Διερχόμενοι” (ποιητική συλλογή, 1977), “Ίσως γελάσετε” (πεζό, 1978), “Στο μικρό μας γκέτο” (ποιητική συλλογή, 1980), “Το παλιό κρεβάτι” (πεζό, 1981), “Απολογισμός” (ποιητική συλλογή, 1983), “Τα τολμηρά” (πεζό, 1984), “Το λαϊκό θέατρο” (πεζό, 1986), “Κουβεντιάζοντας με τον Αλέξανδρο” (ποιητική συλλογή, 1987), “Ένας νεκρός επιστρέφει” (πεζό, 1988), “Κύματα” (ποιητική συλλογή, 1989), “Οχύρωμα φωτός” (ποιητική συλλογή, 1990), “Μύθοι και ζώα” (ποιητική συλλογή(1993) κ.α.